Jan Affa
Ur. 24 V 1880 r. w Gamowie. Ojciec Szczepan, matka Zofia zd. Wilczek. W 1904 r. założył w Raciborzu przedsiębiorstwo budowlane. Był znanym budowniczym, szczególnie w zakresie architektury kościelnej. Brał udział w polskim życiu społecznym i narodowościowym. Od 1927 r. wchodził w skład rady nadzorczej Banku Ludowego w Raciborzu. Działał także w Towarzystwie Polsko-Górnośląskim, spółce budowlanej Strzecha, „Rolniku”, „Sokole” itp. W okresie plebiscytu był polskim przedstawicielem w polsko-niemieckiej komisji parytetowej a także współorganizatorem Związku Polaków w Niemczech. W latach 1922-1932 był jedynym deputowanym do rady miasta Raciborza z listy polskiej. Nie mogąc po plebiscycie rozwijać w Raciborzu swojej działalności, przede wszystkim gospodarczej, zwrócił się do władz polskich o zezwolenie na osiedlenie się w Polsce. Zgodę taką, wraz z polskim obywatelstwem, uzyskał bardzo szybko i w 1932 r. zamieszkał w Katowicach. Ściśle wiążąc się z Kurią Biskupią był do 1939 r. jednym z kierowników budowy katedry katowickiej. Jego podstawowa sfera zainteresowań zawodowych to projektowanie i wykonywanie obiektów sakralnych. Wybudował na Śląsku kilkanaście kościołów. Ponadto realizował: dom misyjny z kaplicą oo. Werbistów w Rybniku (1931-1932), klasztor z kaplicą ss. Boromeuszek w Rybniku (1936-1937), klasztor z kaplicą ss. Elżbietanek w Katowicach (1937-1938), dom misyjny oo. Werbistów w Górnej Grupie koło Świecia w Bydgoskiem (1938-1939) oraz klasztor z kaplicą ss. Najświętszej Maryi Panny w Katowicach (1951-1952). Po zakończeniu działań wojennych wszedł w skład Komitetu Opolskiego, mającego za zadanie organizowanie władz polskich w nowo powołanym województwie. W czerwcu 1945 r. znalazł się w Raciborzu. Został członkiem komisji weryfikacyjnej dla miejscowej ludności. Podjął pracę jako kierownik Wydziału Wojskowego i Obywatelstwa Urzędu Miejskiego. Nie mogło go zabraknąć przy założeniu w 1945 r. Spółdzielni Spożywców „Społem”. W 1947 r. - w wieku 67 lat - przeszedł w stan spoczynku. Był odznaczony Śląskim Krzyżem Powstańczym oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi. Za zasługi w zakresie budownictwa sakralnego Stolica Apostolska odznaczyła go medalem „Pro Ecclesia et Pontifice”, który wręczył mu 9 XII 1964 r. administrator apostolski w Opolu, ks. bp. Franciszek Jop w asyście ks. bp. Wacława Wyciska. Zmarł 12 XII 1964 r. w Raciborzu.
Benedykt Motyka