Adolf Blumenthal
ur. 10 I 1863 r. we Wrocławiu. Syn kupca Emanuela i Fryderyki zd. Rosenthal. Po ukończeniu szkoły rabinackiej i wrocławskiego gimnazjum rozpoczął w rodzinnym mieście studia filozoficzne. W Lipsku kontynuował studia filozoficzne oraz talmudyczne. Na podstawie dysertacji „Rabbi Meir. Leben und Wirken eines jüdischen Weisen” („Rabin Meir. Życie i działalność żydowskiego mędrca”) w 1888 r. uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie lipskim. W 1889 r. został nauczycielem religii mojżeszowej w raciborskiej „wyższej szkole mieszczańskiej”, późniejszym gimnazjum realnym, mieszczącym się w nowym budynku przy dzisiejszym pl. Mostowym. W 1889 r. zwrócił na siebie uwagę kół judaistycznych swoją pracą „Die geschichtliche Bedeutung von Raphael Hirsch” („Historyczne znaczenie Rafała Hirscha”), poświęconą rabinowi Samsonowi Rafałowi Hirschowi (1808-1888), założycielowi żydowskiego ruchu neo-ortodoksyjnego, w którym usiłował połączyć surowy tradycjonalizm żydowski z nowoczesną oświatą i kulturą. Wielkie uznanie, nie tylko w kołach żydowskich, uzyskał Blumenthal swoimi płomiennymi broszurami „Offener Brief an Herrn Professor Franz Delitzsch” („List otwarty do pana profesora Franciszka Delitzscha”) oraz „Worte der Erwiderung an Herrn Professor Franz Delitzsch” („Słowa odpowiedzi panu profesorowi Franciszkowi Delitzschowi”), skierowanymi przeciwko luterańskiemu teologowi Franciszkowi Delitzschowi (1813-1890), założycielowi „Institutum Judaicum Delitzschianum”, prowadzącego badania nad historią żydostwa, a przede wszystkim propagującemu działalność misyjną wśród Żydów w celu nawrócenia ich na luteranizm. Blumenthal stał się osobą tak powszechnie znaną i popularną, że raciborska gmina żydowska wybrała zaledwie dwudziestosześcioletniego nauczyciela religii na swojego rabina i powierzyła mu budującą się przy ul. Szewskiej nową synagogę. Żarliwa mowa, wygłoszona w 1889 r. z okazji poświęcenia nowej synagogi, spotkała się z tak wielkim uznaniem, że w następnym roku wydano ją drukiem pt.: „Festrede bei der Einweihung der neuen Synagoge in Ratibor” („Mowa uroczysta z okazji poświęcenia nowej synagogi w Raciborzu”). Był płomiennym kaznodzieją. Mimo stale pogarszającego się stanu zdrowia, odpowiadając na liczne zaproszenia, wygłaszał mowy w synagogach wielu miast niemieckich. Zmarł w Raciborzu 15 I 1903 r. w wieku zaledwie 40 lat i został pochowany na raciborskim cmentarzu żydowskim przy obecnej ul. Fojcika. Już pośmiertnie, w 1906 r., wydano we Wrocławiu jego „Fest-predigten” („Kazania uroczyste”).
Paweł Newerla