Karol Burek
Ur. 20 XI 1899 r. w Brzeziu n. Odrą (obecnie dzielnica Raciborza), w rodzinie robotniczej. Syn Wincentego i Marianny zd. Franiczek. Współorganizował gniazdo „Sokoła” w Brzeziu, został naczelnikiem sekcji gimnastycznej, która pod jego przewodnictwem funkcjonowała do 1939 r. Od momentu zaprzysiężenia do POW w 1919 r. uczestniczył w przygotowaniach do III powstania śląskiego. Pod pozorem wycieczki do Krakowa, uczestniczył w zgrupowaniu peowiaków na Grabówce. W czasie III powstania walczył w 5. kompanii pod dowództwem Józefa Grzonki. W 1923 r. był współzałożycielem Związku Powstańców Śląskich. W czasie wojny rodzina z narażeniem życia przechowywała dokumenty Związku. W 1941 r. miał być wysłany na przymusowe roboty w głąb Niemiec, jednak właściciel firmy, gdzie dotychczas pracował, zaproponował zatrudnienie w Oświęcimiu przy budowie Fabryki I. G. Farbenindustrie. W czasie pobytu w Oświęcimiu, mimo stałego „opiekuna” SS, udało mu się nawiązać kontakt z podziemiem polskim (Dwory - Oświęcim). Legalnie zatrudniony, mógł bez przeszkód przewozić chleb z Brzezia do Oświęcimia. Miejscowi działacze ruchu oporu zwracali się do niego jako do „swojego”. Po wojnie pracował w Zakładach Elektrod Węglowych w Raciborzu jako ślusarz. Zmarł 25 I 1991 r. w Raciborzu
Małgorzata Rother-Burek