Alojzy Nowara
ur. 21 VI 1907 r. w Kluczach k. Strzelec Opolskich. Pochodził z rodziny chłopskiej. Uczęszczał najpierw do miejscowej szkoły ludowej, potem przez okres sześciu lat był uczniem gimnazjum w Strzelcach. Po podziale Górnego Śląska (1922) powiat strzelecki pozostał w państwie niemieckim, przeto naukę w szkole średniej kontynuował na terenie Polski. Najpierw w Katowicach, a następnie w Pszczynie, gdzie złożył egzamin dojrzałości (1925). Rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim i stamtąd przeniósł się do Poznania. W 1930 r. zdał egzamin państwowy z historii, wychowania obywatelskiego i języka niemieckiego. Już jako student, w 1928 r. podjął się pracy zarobkowej w charakterze nauczyciela Uniwersytetu Ludowego w Dalkach k. Gniezna. W 1933 r. pracował w liceum ogrodniczym, a następnie w Zakładzie wychowawczym. Od 1938 r. uczył w gimnazjum i liceum pedagogicznym w Szczuczynie Nowogrodzkim. Potem, już podczas okupacji sowieckiej, uczył w dziewięciolatce i szkole podstawowej. Przejściowo, pod rządami niemieckimi, był urzędnikiem magistratu dzięki znajomości języka niemieckiego. Dorabiał przy tym pracą fizyczną. Z końcem wojny wrócił na Śląsk. W latach 1945-1951 był zatrudniony w Liceum Ogólnokształcącym w Paczkowie. Pełnił funkcję wicedyrektora szkoły. Wskutek represji był relegowany z Paczkowa. Osiadł w Raciborzu i tu pozostał do końca swoich dni. Pracę zarobkową podjął w I Liceum Ogólnokształcącym w Raciborzu, ale najdłużej pracował w Studium Nauczycielskim. Placówka ta powstała na fundamentach polskiego gimnazjum żeńskiego w Raciborzu. Wyróżniał się jako badacz dziejów, głównie z historii regionu. Ogłosił drukiem ok. 150 przyczynków. Szczególnie był znany jako twórca raciborskiego ośrodka kulturalnego. W 1960 r. był inicjatorem powołanego do życia Towarzystwa Miłośników Ziemi Raciborskiej; pierwszy prezes tej organizacji. Kierował akcjami wydawniczymi: „Biblioteki”, „Strzechy” oraz ambitniejszych „Zeszytów Raciborskich”. Założył Oddział Polskiego Towarzystwa Historycznego. Miał na koncie sympozja, spotkania, biesiady, inscenizacje ku czci pamięci Jana III Sobieskiego. Udzielał się jako radny miejski i członek kierownictwa Związku Nauczycielstwa. Odznaczony Krzyżem zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, wpisany do Księgi Ludzi Zasłużonych dla Województwa Opolskiego. Zmarł 7 IX 1976 r. w Raciborzu.
Benedykt Motyka